Kanma Şiiri - Abbas Paksoy

Kanma

Acıma, kapına gelene.
Kanma, yılış yılış gülene.
Ağlama, inleyip ölene.
Girilmez, insanın kalbine.

Dilsiz zurnada, asla ötmez.
Planların, bozulur tutmaz.
Eloğlu, numarayı yutmaz.
Gidersin, tam tersine insan.

Dostuna, arkadan vurursun.
Dönersin, halini sorarsın.
Belanı, elbette bulursun.
Kendini kandırırsın, sen insana.

Hiç düşünmeden, borç alırsın.
Veremeyeceksin, bilirsin.
Sonunda da, donsuz kalırsın.
Kaçacak bir yolun yok, insan.

Şeytan girmiş, senin kalbine.
Götürür, senide inine.
Varınca, görünür gözüne.
Çoktan, iş işten geçer insan.

Kalınca, böyle donsuz, dinsiz,
Sen anlarsın, oldun bir densiz.
Elbisen, sana gelir ensiz.
Dünya, artık dar gelir insan.

Paksoy’um, kötü yolu geçti.
Şeytan ile insanı seçti.
Nice, kazık suyu içti.
Buzlu sular, köz geldi insan.