Kanlı Yaşlarla Yazılan Veda

Geçmişim
acı veren bir yaraydı,
yaralarla dolu…
Yaraları kanatan
insanların kötülükleriydi.

Geçsin istedim,
çok istedim,
ama geçmedi.

Gözlerimi kanlı yaşlarla dolduran
bir veda oldu hayat,
son sözlerimi söyleyemeden.

Gül güzelinin mezarına gidemeden
her gece ağladım.
Mezarında onunla
baş başa bile kalamadım.
Seni koruyamadım gül güzeli,
oysa ne nadir bir güldün sen.

Sen gülünce
kötülükler susardı.
Seni paylaşamadılar,
babamla amcam…
Ve seni
gözlerimin önünde
katlettiler.

Vasiyet olmasına rağmen
tüm servetimi çaldılar,
ama asıl
seni benden aldılar.
Gül güzeli,
beni sensiz,
seni bensiz bıraktılar.

Kanlar içinde
söylediğin o son sözler
bugün bile
kulaklarımda çınlıyor.

Ben iyi bir evlat olamadım,
seni korumak için
dünyayı yakacak gücü
hep istedim.

Küçüktüm…
affıma sığın.
Sonsuzluk uykusuna yatmaman için
çok çabaladım
ama sana kıydılar.
Seninle birlikte
beni de öldürdüler.

Şimdi
o kefenin soğuğu
ruhuma değiyor.
Seni koruyamadığım için
kendimi suçluyorum.
Minik bedenimdeki geçmiş hâlim
akşamlar ve gündüzler boyunca
hep seninle yaşıyor.

Suçlu olmamama rağmen
acıya esir oldum,
sensizliğe esir oldum.
Bu yük ağır,
taşınmıyor.
Ve ben,
bu senenin bitiminde
yanında olmayı diliyorum.