Kanlı Yangınlar Şiiri - Aykut Saka

suyu dudaklarına götürüşündeki kritik kozmik karar
o kararla başlayan birkaç gece..
veyahut yarım kalan susayışın
gizli rüyâların meleğim
gizli ağlarına rüyâların
gizli operasyonlar düzenlenen
uykuların,
çakalların,
çağlayanın
bir kaynak suyunun başında damlalar topluyorken
şimdi gülüşlerinin kıyısındayım
vaktim daralıyor bir de

bir de :

günahsızlık bir onursuzluk gibi yükseliyor sokağımda !
huzuru kanlı yangınlardan kaçırıyor bazı çocuklar
frengi riski taşıyan bir aşkı gözlüyorum son bakışla.
son bakışımda bir risk taşıyorum usulca

vedâsız coğrafyalara oluyor ne oluyorsa
sokulgan köşebaşlarında
serseriler ceketlerimden sual ediyor
mazbutlar kazanıyor diyor biri
dünyânın öbür ucunda
dev tankerleri ve vanaları açmak istiyormuş gibi
bakıyor yüzüme tüm okyanuslarda

şimdi hâlâ bir ucu kundakta :
ellerim bir onursuzluk gibi sokuluyor günâhına
gidip kendime en ucuz manzarayı ısmarlıyorum
bir kavgada yırtılmışçasına buruyorum yüzümü
kalan ellerimi çiziyorum pürtelaş kefenlere

biraz sâkin kalmalıyım bu altgeçitte
örneğin
suyu dudaklarına götürüşündeki
kritik kozmik kararı düşünmeliyim
o kararla başlayan birkaç geceyi
bu geceyi
veyahut yarım kalan susayışını,
gizli rüyâlarını ve
kulaç izlerini aramalıyım kaybolan çöllerde
kazanırken dünyânın bir yerinde,
akrepli haydutlar diyor biri
paçalarıma biraz daha çamur bulaştırmalıyım
odun çiçekleri dikmeliyim
meselâ tam da bu sokağa

…….
......

gövdem boz bir yengecin sırtını sıvazlayan bulutla kaplı
rüyâlarımı görürken uyuduğum için suçluyum
yüzüm gözenekleniyor bir meteor yağmurunda
eklemleri ısınıyor her boylamda âlemlerin

şimdi gökyüzüne ressamlar kadar memurum
nalburlar kadar milenyuma bağlı
kişnemeler duyuluyor takvim fallarımda
çarşılarla eğleşiyor bahar kokmayan dükkânlar

yüzüm bir kırmızıda intihar deneyimlerine mıhlanıyor
ellerim tüm berrak tanımlarda özümsenmiş
renkleri sevdiren bir tırabzan ışıyor ay parıltısında
renkleri severek ölmek duruyor seninle akşamlarda

alyuvarlarımdaki yarasalar tâyin ediyor pusulamı
geceye uzanıyor kundaktan sarkan ellerim
cesurca savruluyorum sokağın umdelerine
kırmızıdan mürekkep bir intihara çalıyor gözlerim

sisin, bulutun büzüştüğü günün sonundayız bebeğim
gölgesiyle uçan sakaların kuyruğunda
ve kaldırımlarda
karıncaların parladığı gecelerde…
ceketlerimizi soran serserilerden geçmişiz
gülüşen insanlarmışız, şu ya da bu şekilde
ve kadınlarla azalmışız
bir buluta gizlemişiz gözlerimizi
son tonu bizmişiz gibi doğmaların.

suyu dudaklarına götürüşünde ağaran yıldızlar gibi
gece salgılarını bırakmış gibi yastıklarımıza
yazlardan çalınmış şeftâli kokularıyla gelmişim
sibernetik şehirlerine
alaşımlı saçların, ıslak ışıkların
çakımın ucundaki hürriyetin kanattığı etlerle
sokağın başladığı yerde bir başkent kurmuşum
nehirleri sel olmak için akan sularda
keskinleştirmişim kulaçlarımı

göç için duraklar hazırlamışım
kuş kanatlarından serpilen
yakamozlardan
bir de naftalin kokuları eşliğinde görülebilen

gel gidelim diyordun :
bu şehrin tüm ambulansları kâtillerle dolu
tüm doktorlar da rüşvetleriyle ilgileniyor
polis otoları kaçıyor ilk hırsızın namlusunda
itfaiye hortumları benzin soluyor
sıcak aşların ocağından çıkan bir yangında

bir ıslak kuş tüyü buluyorum onca dalgaların boğumunda
tutunup kanat yapıyorum yüzemessem de elbet uçarım
uzun zaman oldu bir liman düşlemeyeli bu sokakta
uzun zamandır kuşlar öykünmüyor balıklara