Kanlı Uçurtma Şiiri - Cemre Nehir Karain

ölüm
gelir çalar kapıyı apansız
beklemez yarım kalan düşlerini
bir elinde kanlı meşale
diğer elinde eskil bir vesikalıkla
hançerler çocuk gülüşleri

belki ben de giderim bir gün anne
buğulu gökyüzümde bir güvercin soluğu kalır
bırakırım kendimi göçmen bir yıldız misali
ve küllerim savrulur kızılırmak derinlerinde
hayır benim emekçi annem
hayır
ne adım kalacaktır geride
ne de solgun bir resmim
belki toprağımda menevşeler biter örneğin
belki dizleri yamalı bir çocuk koşturur üzerinde
bilirim ben bunu
çünkü görmüşümdür ölümün kılıncını yüzyıllar boyu
dağ fidanları yanım sıra gömülmüştür sonsuzluğa
yüzlerini bile görmediğim arkadaşlarım
kanışığıyla yunup yarınlara süzülmüştür

ama siz yine de beni
barış kokan pencerelerden izleyin derim
emek tütsün sobalarda
özgürlükle durulsun şu çocukluğum sokakları
öyle ağıtlar filan dizmeyin ardımdan kederli
bıçak bıçak bakmayın nefti yeşili parkama
çünkü siz görmezseniz de
ihtiyar bir buluttan düşerim ben her baharda

sevgi derim annem
yaşantımın tek özdeşliğidir bu
sevmek gerekir tütün kokan toprağı,
harran ovasından ege dağlarını
sevmek gerekir karasabanıyla hayat süren
yorgun ve ümitsiz halkımı.

aah benim canım annem
şimdi kapına kan çiçekleriyle değil de
umudun gülleriyle gelmek isterdim
ama bilirsin ki vaktimiz dar
ve vurmak gerek kendini karanlık sokaklara
yine de kızma sen, sözüm olsun
bir gün papatyalarla geleceğim koynuna

sen
hiç uçurmadığım o uçurtmaları
göz yaşında sakla.