Kanlı Gömleğim Şiiri - Yılmaz Bekaroğlu

Seninle savaşım bitti demeden bitmez.
Ben kanlı gömleğin bedelini yıllar önce ödedim.
Bir zaman önce aklıma mermiyi koymuştum karar günü.
Şimdi dedim, sürdüm dilime; tam tetiğe
Basacakken, “Yazık olur.” dedi dilin.

Bir yangın gibiydin içimde, kül olmadın hiç.
Nefesimle besledim seni, zehirle karıştın içime.
Gözlerin geceyi delerdi bir zaman.
Şimdi o karanlık ben oldum; senin adınla başlar sabahım,
Ama güneşim doğmaz artık, biliyorum.

Bir yemin ettim kendime, dönmem dedim geri.
Ama kalbim hain çıktı, seni sakladı gizli bir yeri.
Her nefes bir hesap, her adım bir yara.
Ben seni silerken ellerim kanar,
Çünkü seni değil, kendimi öldürürüm aslında.

Suskunluğun en keskin bıçaktır bazen.
Bir söz söylemezsin ama bin yara açar.
Senin sessizliğin bile yankı bulur içimde.
Duvarlara değil, damarlarıma çarpar,
Ve ben yine susarım, çünkü alıştım.

Bir şehir yıkıldı içimde sen gidince.
Ne sokak kaldı, ne yön, ne de hatıra.
Adını anmak yas, unutmaksa suç gibi.
Ben bu cezayı gönüllü çektim,
Ama affedilmedim yine de kalbimden.

Şimdi dönsem ne fayda, dönmesem ne çıkar?
Sen geçmişin gölgesinde bir hayal,
Ben ise o hayali taşımaktan yorgun.
Bir mezar yeridir artık kalbim,
Adını yazdım; üstünü silemedim.

Ve son kez söylüyorum içimden sessizce:
Bitmedi bu savaş, sadece silahım sustu.
Seninle değil artık, kendimle dövüşürüm.
Bir gün unuturum belki, ya da unutur gibi yaparım,
Ama yine sen olursun son nefesimin içinde.