Kanlı Çarmıh Şiiri - Altan İlhan Arslan

Başlar görüyorum yürekleri habis
Bedenler, nefsiyle gezen.
Örtülü, örtüsüz çırıl çıplak!
Teni var kumaşa sarılı
Caddelere düşmüş nice kalpsiz.

Bir gün ölüyor, bir gün dirilip
Nefesle çok değil ömrü bedenin.
Üşüyen canı mevsim yıkacak!
Dirilsin göreyim tek bir kişi
Haklı bir kışın geldiği gün.

İtaat, şuurda ölmüş Ya Rab
Denk düşmemiş üstüne ten.
Kimi bolda şuh gezen insanlık!
Öylesi var! Dar'da
Bir tuhaflık var, çarpıklık!

İçine düşmemiş ne bilir derini
Ne geçer akıldan nefse değmedik
Can isterse günah mı tanır!
Hangi tanıdan dem alsa kendine
Hazzına vardığı ülkü nefistir.

Gururu kalır yıkılmadan ayakta
Savaşını veren ruh'u nekri'nin
Dirisi budanmış bir ağaca gider!
Haklı bir yokluğun kutsal sonu
İsa gibi, kanlı çarmıh’tır.