Kanlı Şiiri - Cem Kamalı

Çok saçmaladım, çok insanı kırıp döktüm, çok yaraladım, çok yaralandım.
Belki de yaralarımın öfkesiydi insanları kırıp dökmemin sebebi.
Öyle uzak düşler kurmamıştım ki ben.
Şarkılarda kaybetmiştim umudumu, insanlığımı almışlardı içimden.
Bir kurban gerekiyordu her şeye, ben olmuştum.
Bir türlü bitmeyen bir acının son taşıyıcısı, son yokoluşuydum.
Ben bitersem acılarda bitecek.
Ben bitersem, yılları rahatlayacak insanların, içlerinden bir fazlalık gidecek.
Öyle yoğun ki hislerim, bulutları kıskandırıyor içimdeki bu sis perdesi.
Seri kanlı bir çok mektup var odama dağılmış halde duran.
Hangisine dokunursam ellerim yanıyor, bırak dokunmayı, hangisine ilişirse gözlerim, içlerinde kan çanağı patlıyor.
Bu bir cinayet, fotoğraflarımız kan içinde.
Hâlâ oluk oluk kan akıyor yüreğimden, sen kanaması geçiriyorum, pıhtılaşıyorsun bedenimin her yerinde.
Ve sen dolaşımını yavaşlatıyorsun.
Yüreğimden yağıyor bu gece tüm yağmurlar, biraz acı kokuyorlar, biraz da kana bulanıklar..
(CMK)