Kanıyoruz! Şiiri - Ayşe Keskin

Yaşlar her geçen gün üstümüze yıkılıyor, erken gelen bahara kanan dal gibi, soğuktan kırılıyoruz. Şuramızdan… çıt! ..
çıt buramızdan.

Bilmiyor kimse. Oysa gülen her yüzün arkasında, çoğalan damlalar içinde kalan bir tarafımız var boğulan.

Akacak ses hiçbir yere sığmıyor.

Gün gün sıkışsak da köşelere, set çeksek de sürükleyen dalgalara, örsek de hanlara kalın duvarlar, hanı damsız bırakan hayata yine de kıyamıyoruz.

Yaşamak bir oyun belki oynanan çocukca, belki hiç yaşanmamış bir ânâ özlem gözümüzün koynundan çıkarılmak istenen.

sonrası kocaman bir ağıt ki sessiz!

sular seller dökülür gidenin ardından

kimi o iki derin kaptan!
kimi o kırılası tastan!

Hadi şimdi arkamıza dönüp de bir bakalım hangisi sızlatır içimizi.