Kanıyorum Şiiri - Hanifi Kesik

önce öptün beni,
sonra gittin!
bir yalnızlık bırakıp bana
kapıyı kapattın ve çekip gittin!

yokluğunda yepyeni şiirler yazmayı öğrendim.
sensizliğin, sana bulanmış lezzetli bir intikamdı.
soranlara,
unuttum, sevmiyorum dedim!
oysa seninle akdeniz oluyordu gecelerim.
sigara dumanlarından heykeller yapıyordum.
şimdi,
her köşede bekleyen yalnızlığa inat
kalabalıklara yürüyorum.
sonsuzluğunda, sonumun;
akdenize özlemle şiirler yazıyorum.

ve akdeniz oluyor, benliğin..

bir yılan sokuyor gözlerimden!
teninde solan gözlerim kanıyor.
kanıyorum durmadan
ve gözlerimde biriken kanı ağlıyorum!
sorgusuz infaza mahkum ediyorum, umutlarımı;
erken seçime gidiyorum.
içimdeki bozgun büyüyor
ve koca bir deniz oluyor yüreğim!

biraz acılarından atıştırıyorum, hayatın!
koca bir kara delik oluyor geceler.
yeni bir sayfa açıyorum hayatıma;
bileklerimdeki kanı dökmek için.
mısralarda silinen adını
kör bir bıçakla kalbime kazıyorum.
kalbimdeki mezarına tertemiz kan-güller bırakıyorum!
kanıyorum!

kanıyorum
ve sen yine de gidiyorsun!
pimini çekip hayatın
ellerime tutuşturuyorsun..
oysa vapura iki bilet param vardı.
seninle uzaklara gidecektik;
sen bensiz gidiyorsun!
ilkokul çocuklarına soru oluyor acım;
her geçen gün faize biniyor!
unuttukça sen anılarımızı
ben kan ağlıyorum!

kanıyorum;
mısralardan silinen adını
kör bir bıçakla kalbime kazıyorum.
kalbim kanıyor!
kimse inanmıyor;
ben kanıyorum(sana!) !