Kâniye Şiiri - Yasin Batuhan Şener

Kaniye 47 nin gücük ayında doğdu
Babası öleli çoktan 4 ay olmuştu
Babasız büyükmekte pek zordu
Elinden alınan kah oyuncak, kah şefkat, kah da bir kuzuydu…

14ünde işçi yazıldı tütün fabrikasına
Babasız kızı nasıl tutsun anası kadın başına?
15inde nişan ettiler bi oğlana

Oğlan da bilmezdi babasını
Kaynanasının askere gidip de gelmemişti kocası
İki yetimi bir ettilerde kuruldu yuvası
Gelin dediysem bir palto bir Papuç bir de dikiş makinası

Azı iyi bilirdi Kâniye, azı çok etmekti en büyük çabası
Azla doğdu, azla büyüdü, azla yaşadı Kâniye

Kına yakmazdı eline nasırdı süsü, ziyneti
Çok yürürdü Kâniye dağ taş aşar yapardı imeci
Yanından arabayla geçen olsa da öz kardeşi
Durup soran olmaz halini
Kendi kendine ee bacım dedi
Sorulurmu sırtında kazmayla gidene işi?

5 çocuk doğurdu, doyurdu, donattı
Tarlaya giderdi sırtında beşik
Her yavrusu gönlünde bir eşik
Şöyle bir güldü mü yüzüne bebesi
Ne kaynanası gelirdi aklına ne de ondan gerisi

Kız olamadı gelin olamadı belki
Ama kocamandı ana yüreği
Mesele çocuğuysa düşünmezdi ardını
Hele dördüncüsü pek yakmıştı canını
önce doğuma yetişemeyen ebesi
Sonrada 33 yaşında girdiği kefeni

Yandı yüreği Kâniye’nin
Bir daha hiç soğumadı içi
Bacakları onu taşımaktan vazgeçene kadar
Sarılır kuranına her cuma oğluna giderdi

Önce dizleri bıraktı onu yarı yolda
gel zaman git zaman da gözünün feri
Şubat yağmurunda kavuştu oğluna
durdu da kalbi…

Gücük ayının ortasında doğmuştu Kâniye
Yine gücük ayının birinde gitti
Bir siyah paltoyla gelin olmuştu Kâniye
Bir beyaz kefenle gitti