Kanın Dumanı Şiiri - Mehmet Ali Demirel

Yine kirli bir gökyüzü;
Silah, bomba, duman…
Tutmuşlar gökyüzünü, ağır;
Nefes alamıyor.
Yeryüzünde insanlar, birbirlerini yiyor.
Böyle bir dünyada yaşanmaz,
Başkaldırıyorum!

Nasıl olur da,
Huzur yaratılmadan,
Özgürlüğün gölgesinde kalıp haykırmadan,
Karanlığa yol yürürüz?
Namluların gölgesinde,
Gözyaşları içinde,
Çoluk çocuk herkes korku içinde.
Olmaz olsun böyle!
Olmuşuz hayvandan beter,
Nasıl düze çıkacağız?

Her gün bataklığa sürükleniyoruz,
Dursun artık bu kan, bu gözyaşı,
Bu duman!
Hiç tadı kalmadı dünyanın.
Herkes kendisinden kaçar oldu,
Ne bir sol yumruk havaya kalktı,
Ne de bir zafer işareti var.
Ağır geliyor,
İnsanlık mirasını böyle çarçur etmemeliydik,
Kana, cana düşman olmamalıydık.

Haydi şimdi,
Arındıralım gökyüzünü;
Kirlenmesin!
Kuşlar özgürce uçsun,
Çocuklar özgürce oynasın,
İnsanlar, insanlıktan bir nefes alsın.
Hep beraber,
Sol yumruğumuzu kaldıralım,
Zafer işaretiyle göklere selam duralım.

Memoçilo