Kanımı Şaşırdım Şiiri - Ömer Dalman

Kanımı şaşırdım!
en son yere aktığında rengini tanıyamadım?
saydam, su gibi olsaydı dert değil
ama kapkaraydı
telaşlandım! ..
benim miydi o kan?

içinde ortak tarihimizden iz kalmamıştı
bana bakan karanlık yüzler
çocukluğumdakilere hiç benzemiyordu! ?
alyuvarların yerini
her an beni alt etmeye çalışan
emeğimi, ekmeğimi, nasibimi yutmaya çalışan
sivri dişli
mikrop dedikleri türden canavarlar almışlardı.
akyuvarlar tamamen yok edilmişti.
karanlık renk onların üzerine çoktan kapanmıştı.

en son yere aktığında rengini tanıyamadım.
bu kanı akıtan da üstelik senmişsin? !
geri dönüşü olmayacak şekilde
affedilemeyecek
unutulamayacak şekilde şaşırdım!
kan kardeşler gibi kardeşçesine eline aldığında o bıçağı
iyi niyetimden yakın hissetmiştim
seni kendimden bilmiştim
ortak tarihteki kanlarımızı
fizikte de kaynaştıracaktık halbuki! ?
geleceğe kanallar açacaktık
kanımızı buradan akıtacaktık yol yol.
çocuklarımızla buluşturacaktık.

ama kanım yere aktığında
hemen kapkara oldu
bıçağıysa senin elinde gördüm
bakışını sezdim
kaçıramadın!

kanımı şaşırdım!
nefret edemeyeceğim
öldüremeyeceğim
güvenemeyeceğim şekilde
içine karanlığı gömdün!

bitiremiyorum bu işi
bendesin çünkü! ?
tümden kesip atamıyorum kanın geldiği damarı...
hepsinin yerine başka bir yol buldum artık!
kanımın üzerine zemzem suları serpeceğim.
o yeri kendi kanımdan temizleyeceğim.
tertemiz, görünmez kılacağım.
ve sen hiç ummadığın bir anda gelip-geçerken oralardan
yine benim üstümden geçeceksin.
Fark etmeyeceksin...
ama bütün insanlar
bir olanlar benimle
burjuva ayakkablarınla üstüme bastığını görecekler
bilecekler
öğrenecekler seni,
acımasızlığını...

hala anlamadın mı be gafil? !
ayakkablarının tabanındayım!
heryere seninle gidiyorum
işindeyim, evindeyim.
bastığın heryere beni bulaştırıyorsun!
daha ne kadar beni taşıyacaksın? !
tarihindeyim! ..
silemezsin...

ben ta o zaman
bıçağı eline aldığında
kanımı yere akıttığında
ve bakışını yüzümde yakaladığımda
kanımı şaşırdım!
benim miydi o kan? ..

(Ekim 2006)