Kanık Şiiri - Mustafa Pekel

Bir şeyler ters gitmemeye başladığında hatırladım
İnsan olamadan müslüman olma çabamı
Devirdiğim ya da devrildiğim yirmi soyut duvarın,
Yara alan yerlerini itina ile yamalıyordu şeytan

Ben gri kâbuslar görürken
Hayatımdaki tek hayal olan şehrin gecelerinde
Annemin uykusunu feda ederken
Duvarların pürüzlü görünen yüzlerine.

Kediler, kuşlar benden daha çok üzülürken kardeşlerime
Ağzımın tadını yerine getirecek yeni tadlar ararken ben
Gecenin şerrini kovalayan bir sarışın
Ortaya karışık bir bela ısmarladı

Dünyamın başıma yıkılmasını istediğimi unutunca
Odamın dört duvarından geçmişimi sökmek
Duvarlarımı dert sahibi yapmayı düşlemek
Hiç samimi değildi

Gün gelip, isteyerek yazarsam eğer
Uyandığımda güneşin yerinde olduğunu
Uyumanın da var olduğunu
Hem aklıma hem fikrime inandıracağım.