Kani... Şiiri - Mehméd Qazi

akşam saatler sekizi gösterince çöker nemli ve soğuk karanlığı hasretin

ve bir tren olur gezersin tüm anadolu’ yu, yalnız, bir başına.

yolun düşer bazen, bir ağaca susamış, yağmura tapan, kırmızıya kesmiş viranşehir’ in,

asi fırat ses verir su vermez, durur bir soluk bakarsın harran ovası’ na.

durdurup zamanı, yönünü aşka çevirmek suyun, kuzeye...

yetmez gücün, devam edersin yoluna.

fırat’ ın serinliği henüz ensendeyken bir avuç gözyaşı ile girersin mardinkapı’ dan...

ne alemin kırklar dağı, ne zarif dicle avutur seni diyarbakır’ da.

üstüne üstüne gelince sivri burçları surların; anlarsın yalnızlığını...

arayınca gözlerin ehmede xani’ nin dizelerindeki o kimsesiz çocuğu,

canın çeker botan diyarını, cudi’ nin ağıdına şahit olan cizire botanı...

serhad dağlarını aşmak zordur derler aşanların çoğu;

belki de meme alan’ ın aşkı güç veren,

zerya zine’ nin yüreğimi yoksa aştıran dağları...

bir bakmışsın ki cizre... fesat beko’ yu destan eden...

nuh nebi’ nin tufanına sahne olan, botan...

ait olduğun yerden uzak, akil olan yerde eğilince dicle ırmağına bir yudum,

işte o an berrak tenin yansır, kutlu olasıca newroz alacasında...

içmek değil, dokunamazsın, ayrılamazsın,

kendi yansımandır suya, o sanarsın ayın altında...

atılan kurşun, yakılan ağıt, kaldırılan her yiğit,

öyle ya; her şey seni hatırlatır, unutamazsın...

uzaklaştığını hissettiğin zamandır ki sevdiklerinden,

işte o zaman varmışsın demektir yurduna...

burada hafifler özlem, bir ömür sürer gider sandığın.

yankılansa da dağlarda, her sokak başında rastlasam da adına,

miladı kaç yıldır acaba bir gerillanın...