Kangren Saniye Şiiri - Hicran Aslan

Yalnız bir şövale ağırlaştırıyor kendini…
Kangrenli üreticilik sanki karşımdaki…
Kendini, inancında tüketen…
Renkleri en yorgun yerinden kurgulayan ‘im’…
Sonuna yaklaşmanın bilinciyle ağırlaşan adım sesleri…
Boş koridorlarda çoğalan yankılar…
Oysa bir süre…’ki hala sürmekte’…her ayak sesini senin zannettim…
Çalan telefonlarda sesini duymak istedim…
Şimdi…sehpalarda temizlenmeden unutulmuş fırçalar…
Kurumuş boya artıkları…
İçimde terebentin kokulu kirli bir saniye…
Baygın sarhoşluklarla çakılıp kalmışlık olduğum yere…
Uzaklardan hiç tanımadığınız misafirler çoğalmıştır belki? ...
Evinizde toparlayamadığınız bir dağınıklık…
Şiddetini yitirmeyen isim! beyin kıvrımlarınızda…
Sesim…
…dökülüyor! !
…önce…
…yerlere; …
sonra? ...
…ellerim! !
Ellerimden başlıyorum… erimeye.