Kangren Bir Yara Ömür

Gecenin çıkrığını avuçluyor aşksız bir adam
Gönlümün terli nabzını okşar iken bir kadın
Yunusun heybesindeki küflü ekmekse aşk
Hangi yağmurun öznesinden açar çiçekler!

Acının şerha dilinde kangren bir yara ömür
Bedenimin eskimiş çizgilerinde sevgili adın
Lal sözcüklerle dolaşsam ben şu yeryüzünü
Derinimdeki soylu imgeleri hangi sevi çıkarır!

Her sabah ateşi öperim kıskanç dudağından
Dizlerimin tunç sabrını taşa yatırır aynı kadın
Ölüler sohbete başlar unutulmuş mezarlarda
Bir adamın gözyaşları kıraç topraklara dökülür

Öfkeyi sabırla harman eder umutsuz insanlar
Yavan ekmeğin katığıdır gönüldeki suskular
Yerin kabukları çatladıkça derinleşir arzular
Hoyrat masalların dergâhı olmuşsa yalanlar