Kangren Bir Bulut Yüreğim

Kendi çıplaklığını unutan bir deniz ışıltısı olurdu vakit
Ateşle dansa kalkan yüreklerin bordasında
Bütün tanrılar ölüme yanıt ararken,
Zincir baklalarından ayrılırdı, utangaç
Kendi torbamızda ucuz bir şanstık
Göz açıp kapayıncaya kadar eskiyen gündü aşk
Dermansız dizlerimize sokulan ağrıca
Yasak sularda umut avlayan tayfalardık
Ve biz şiir bakışlı kadınların dilinde bir sitem bin baldık
O ölümün musallasında yüreğimizdekilerle
Mercan kayalıklarında saklanan nesli tükenmiş balıklar gibiydik...

Renginden dışlanmış havaydı göğüs çeperimizdeki aşkın perdesi
Titrek avuçlarımızdaki elemleri yoklardık sevda yordamıyla
Sesleri tükenmiş insanların hamlelerine karışırdık
Umarsız gözlerimize ansız yaşlar düşünce
Kaldırıp yumruğumuzu dağa taşa militan olurduk
Bitmemiş öyküler biriktirirdik iki kişilik sinemalarda
Burkulmuş yüreğimizin saldırgan edasıyla
Aslını yitiren gölgeler gibiydik...

Yorgun endamımızla sokulurduk bazen
Kendi kınımızı inkâr eden öfkemize
Dertli bir keman yayı olur sürtünürdük
Gecelerin üşümüş çiğlerine
Gül teninde bahar polenleri uçuşurdu
Seni özlediğim anlarda
Derinliği hesaplanamamış gözlerinde
Puşt bakışlı gecenin fahişe ezgileriydi an
Aldatılarla sarılırdık nefesimize,
Tutunurduk az önce kuşların tünediği dallara
Dudağımız içten içe kanar,
Yılgın raksında sarılışlarımızla bedenlerimizi titretirdik…