Kangren Şiiri - Selami Karabulut

KANGREN

Veysel Çolak’a

tutkun değilim alkışlayarak övdüğüm arzularıma
bendeki iyimserlik kangrenli bir umudun gözyaşı

sesim kendine kırgın bir çocuğun sözcüsü oldu
nice itirazdan sonra aşkla ödedim hesabıma düşeni

nedir pencerenin pervasızca boşluğa bıraktığı davet
güneşe ilk aldanan vişnenin baharda telaşı niye

uyandım akıbetimi bilmeden salkım saçak yalanlara
bir zanlının eşkaliydi yüzüme maske bilip seçtiğim

uyumsuzsun diyorlar sicilin bozuk, kavgam kendimle
bilmiyorlar ki tek korkum zamanla onlara benzemek

hem bendim aynı zamanda her anını yadsıyan
ölüm ki işte orada hem de kalbini göğsünde taşıyan

mırıldanıp dursun rüzgâr sonsuzluğun şarkısını
daha benim de söyleyecek birkaç sözüm var

avcıydım avlandım bir sıra döndü geçmişim
gördüğüm son rüyaydı kanatlarımla uyanan gökyüzü

nedensiz acı var bu kuşkuda yenilmiş ve mağrur
bir kaçağı sayfalara kodladığı izlerden tanıdım

neyse ki ölümlüsün, ah! bir hevese çıra(k) ömrüm
uçsuz bir hiçliğin içinde parlamadan sönen kıvılcım