Kangren Şiiri - Nevin Akbulut

Kangren olan içim bileklerimden damlıyor
Kırmızı bir şey bu akan sıvı
Ama acımıyor bir yerim
Başka birinin ellerini takmışlar bileklerime
Hissetmiyorum kopan şeyleri

Sır saklayabilir misin rüzgar?
Sana tek ömürlük bir aşktan bahsetsem dinler misin?
Tutar mısın aşkı soğuk ellerinle
Yoksa iter misin sende en uzak şehirlere?

Bu rüzgarın poyrazında donacak kelimelerim
Eğer çıkarsa ağzımdan

Ve doğrular
Yüz asılmadan çıkmaz ağızdan
Suratı asılıdır hep gerçeklerin

Gerçek şu ki; ben bir mezar bekçisiyim
Elbet bir gün geleceğin yerde boş mezarını bekliyorum.
Uyuşan bileklerimle suluyorum her sabah boş mezarını
Ayrılığın iki ucu tutuşmuştu
Fitil yanıyordu artık, şeytan gülümserken

Bazen şiddetli yağmura yakalanıyorum
Toprakların ıslanmasın diye içeri taşıyorum
Çamaşırların dışarıda kalması gibi olur sonra toprak
Toplamam lazım hissetmeyen bileklerimle bu toprağı

Saçlarım ıslanıyor sen yağıyorsun gökyüzünden
Her yağmur kokunu getiriyor bana
Rüzgar yön bulma telaşında, saçlarıma gülünü bırakmış
Saçlarımın rüzgar gülünde üşüyorum

Rüzgar içerken sigaranı
Sen söndür izmariti
Yüreğimin tek odalı, tek sevdalı köşesinde
Nikotin koksun ciğerlerim

Dudaklarım iki kelimenin zikrinde sabahlıyor her gece
Seni seviyorum’lar kirli kangren
Adını koymuyorum sevgimin
Yastığa başımı koyuyorum öyle düşünüyorum seni
En güzel rüyaları görmeden önce
En temiz çarşaflarda düşlüyorum seni

Sabah oluyor sonra
Gecenin köründe
Kırmızı bir sıvı bileklerimde kangren
İçim dökülüyor yatağa
Yorgan birleştiremiyor beni
Dilimdeki iki ayrı kelimeyi de
Saramıyor bizi ayırmaya çalışanlar

Yine nöbetteyim, toprağının nöbeti
Gök gürledi az sonra yine yağmur yağacak
Ben beyaz uzun elbisemle fırlayacağım mezardan
Toprağını içeri almak için
Hissetmeyen ellerimle
Bana ait olmayan bileklerimdeki ellerle
Ellerim kangren

***

Ama ben üşümek istiyorum
Üşüdüğümü hissetmek istiyorum
Duygularımın kesiğini hissetmek, kanamak istiyorum.
Kendim kayarken kendi gözümden hissedemiyorum
Dokunduğumu bilmeden dokunuyorum sana
Ellerimi hissetmiyorum
Başkasının elleriyle dokunuyorum sana

(Yirmi Beş Aralık İki Bin On İki 14 35)