Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Çok manidar bir şiir anlamlı söz yerini bulur
gideceği yere gitmiştir mutlaka kangal köpeği
gerçekten çok akıllı ve temiz bir hayvan biz
çocukken kangal köpeğimiz vardı pusulayı yazar bacağına bağlar gönderirdik gerçekten o kişiye
götürür verirdi çok sadıkdı etrafımızdan ayrılmazdı
bir çoban çalıp götürdü çok üzülüp ağladık
hala bütün kardeşler anlatırız hatıralarımızı
hüzünleniriz yüreğinize sağlık anlam farkı olsada
çok güzeldi
Tebrikler Zerrin TAYFUR
MERHABA ŞERAFETTİN KARDEŞİM, HAYIRLI AKŞAMLAR.. BİR TANE AV KÖPEĞİM VARDI GENÇLİKTE BİRİ TAYİNİ ÇIKINCA BANA HEDİYE ETTİ YAVRU İDİ. ERKEK KIRMA TAZI.. BUNU EVİN EŞİĞİNE BAĞLADIM KÖYDEYİM.. GECE BİR YERDEN GELİYORUM.IŞIKLAR KESİK. KÖPEĞİ UNUTMUŞUM. TAM KÖPEĞİN KUYRUĞUNA BASMIŞIM HAYVAN BİR BAĞIRDI, BU ARADA BACAĞIMI AĞZINA ALDI. HET, DEDİM.. BIRAKTI DİŞ FALAN GEÇİRMEDİ.. ÇOK CANI YANMIŞ Kİ, BİR ZAMAN SIZLANDI.. BEN DE HATA YAPTIĞIM İÇİN ÜZÜLDÜM.. EĞER BİR İNSANA O SIKINTIYI VERSEN TEBKİSİ FENA OLURDU.. İŞTE BAZI HAYVANLAR ALLAHIN BİZE LUTFU.. HAYVANLARI SEVEN İNSANLARI DA SEVER.. İNSANLARI SEVMEYENLER HAYVAN SEVMEYENLERDİR..
KANGAL KÖPEKLERİ ASİL HAYVANLAR.. BURALARDA DA HAYVAN SAHİPLERİ TEDARİK ETMİŞ.. SAHİBİYLE İYİ VEYA KÖTÜ KONUŞULDUĞUNU SEZİYOR HAYVAN.. HELE SÜRÜYE BİR BAKMASI VAR İNSAN HAYRAN KALIYOR..
iNSANLARIN % 80 GÜNÜMÜZDE RİYAKAR, YALANCI AMA, KÖPEKLERDE BU YOK.. İYİLİĞİ HİÇ UNUTMAZ.. KOMŞUMUN KÖPEĞİ ARADA KÖYE GİDİYORUM.. ARABAMI GÖRÜNCE İNAN ÖNÜNE ATLIYOR BENİ KARŞILIYOR.. ARADAN UZUN ZAMAN GEÇSEDE HİÇ UNUTMUYOR AYAKLARINI ÜZERİME KOYUP BENİ KUCAKLIYOR.. ŞAŞILACAK İŞ.. SEVGİYLE KALINIZ.. SILADAN KUCAK DOLUSU SELAMLAR.. Ahmet B. ÜNAL
OZANIM ŞİİR BENİ ÇOCUKLUK YILLARIMA GÖTÜRDÜ
BOŞUNA DEMEZLER' KÖPEK SADAKATI' DİYE
ŞİİRDE YÜREK DOSTLUĞA İNSANLIĞA VERDİĞİ BİR DEĞER VAR
DEĞERİ DEĞERLİ KILAN KARDEŞİMİ CANI GÖNÜLDEN 10 PUANLA KUTLARIM
köpeklerle iyi anım yoktur yani pek sevmem hatta hiç sevmem ama şiir güzel şiir olmuş
tebrikler
Şerafettin Gardaş; gerçekten farklı ama bir o kadar da anlamlı mısralardı.
paylaşatığın için teşekkürler.
güzel Yurdumun Adıyaman ilinden selamlar, sevgiler.
Merhaba Şerafettin Hocam ; ' Ber düşünür şöyle Söylemektedir' İNSANLARI TANIDIKÇA , HAYVANLARI DAHA ÇOK SEVİYORUM' diyor yerinde bir betimleme ve tanımla , Bazı insanlarda geçmişine sahip çıksa,milletine sadık olsa, geleceğine dair kararları doğru dürüst vere bilse ozaman dünya daha güzel o5lmazmıydı, ya değilse onlara it demekle bu hayvanlara hakaret etmiş oluyoruz kaleminiz ve yüreğiniz sağlık, anlatımınızla görmesekte, sadık kangalınızı görmüş gibi oluduk, mertleri tanıdığına emin olduk, tam puan ekyerek sayğılar sunarım,
Yurdun Anadolu boyundan mıdır
Duruşun çok asil huyundan mıdır
Yoksa soyun ''Kıtmir''soyundan mıdır
Benzerin yok yerin dolmaz kangalım---
HER ŞEYİN BAŞINDA SEVMEK GELİR ADAŞIM SENDE BU SEVGİ OLDUKTAN SONRA DAHA NE GÜZELLİKLRİ PAYLAŞACAĞIZ ELİNE SAĞLIK SAYGILARIMLA
Değerli kardeşim... bu güzel ve anlamlı şiirinizden dolayı sizi kutlarım... ve ben bir Sivas'lı olarak sizi bir daha kutlarım.. sonsuz saygılarımla..........
ADAM GİBİ ADAM OLMAK GEREKLİ.AKSİ HALDE KANGAL KADAR OLAMAYIZ.ALLAHIN VERDİĞİ AKLI YERİNDE KULLANMALI GÜDÜLEN KOYUN OLMAMALIYIZ DEMİŞSİNİZ SANIYORUM.TEBRİKLER OZANIM ÇOK BEĞENDİM.
YERİNDE VE DE ÇOK ANLAMLI.TEBRİKLER OLSUN.
Bu şiir ile ilgili 69 tane yorum bulunmakta