Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
MERHABA ÜSTADIM!
KANGAL İÇİN ÇOK GÜZEL, ÇOK MÜKEMMEL BİR GÜZELLEME OLMUŞ.
SEVGİ DOLU YÜREĞİNİZİ KUTLUYOR, SIHHAT, AFİYET VE BAŞARILAR DİLİYORUM.
100+ANTO.
ANADOLUDAN SELAM VE DUALAR..
kangala selam dizelere alkışşş
Her güzelliğimizle olduğu gibi anadolumuzun vatanımızın her değeriyle gurur duymaktayız. Bunu kangallarımızla da bütün dünyaya haykırmakta güzel dizeleriniz.
Tebrik ederim o güzel yüreğini kardeşim
....... *Dağla Söyleşi* şiirimden bir kesitile ortak duyguyu paylaşmak istedim.
İllet oldum yaka çırptım insandan
gördüm ki insanlar karınca değil.
İnsanın yaratılanlar içinde, tüm olumsuzlukları nasıl tek elinde tuttuğunu görmek hiç de zor değil, değil mi Sn. Hansu . Çok çok güzel bir saptama, benzersiz bir sunum. sevgiler, selamlar kucaklar dolusu.... ***10***
merhaba gardas, anadaolumuzun nadide kalemlerinden birisin can gardasim siirini ve yorumunu okudum ayni hisler ayni duygular icindeyim. her zamanki gibi mukemmelsin. tebrik eder, gonul dolusu selamlarimi yollarim.
Merhaba, şahsınızda bütün gurbetçilerimize gönül dolusu selam ve sevgiler.Şiiriniz mükemmel ve konusu da çok güzel tebrik ederim. Bizler çocukken insanların aklı fikri olduğu, hayvanların sa içgüdüleriyle hareket eden varlıklar olduğu öğretildi.Oysa hayvanlar çok akıllı çok sevimli ve himayeye muhtaçlar...Bizler çocukları koruyamıyor hayvanlara eziyet ediyoruz...Gençlere fırsat tanımıyoruz. Yaşlılarımızı da koruduğumuz söylenemez...Kangallar gerçekten gururumuz ,siz de güzel bir konu işlemişsiniz
yüreğinize sağlık bu güzel şiir için teşekkürler...
Hem haşlama hem taşlama ve bunlardan da öte hayvan sevgisi konulu şiir çok güzeldi.....yüreğinle var ol sevgili kardeşim...gözlerinden öpüyorum Şerafettinim...
Konu değişik de olsa güzeldi. Köpeklerinizin resimlerini de göreceğim.
Sevgi dolu yüreğinize selam olsun.
Güzel bir çalışmaydı üstadım TEBRİKLER.
Saygı ve selamlarımla.
Hani bir söz var;
'İnsanları tanıdıkça hayvanları daha çok seviyorum'
Şiir bu sözü iyice pekiştirmiş.
tebrikler sevgili kardeşim.
Bu şiir ile ilgili 69 tane yorum bulunmakta