Kandırmışım kendimi, bir düşe inanıp,
Gözlerimle görmeden, hayale kanıp.
Duymak istediğim gibi duymuşum sesi,
Oysa yalnızlığınmış beni saran nefesi.
Huzur sanmışım içimdeki sessizliği,
Meğer susturduğummuş kalbimin çığlığı.
Güvenmek istemişim, sığınmak sana,
Oysa ihtiyacım varmış sadece inanmaya.
Ve anladım sonunda, bir başımaymışım,
O hayalin içinde sadece ben varmışım.
Kızamam kimseye, en çok kendime,
Bile bile düşmüşüm bu derin çukura.
Ama olsun, düşmek de benim, kalkmak da,
Kırılan yanlarımı toplarım zamanla.
Ve yine kalkarım, küllerimden doğarak,
Yeniden yürürüm, yüreğimle vararak.
Kayıt Tarihi : 25.2.2025 10:31:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bir insan düşünün… Kalbinde büyüttüğü bir sevdaya gözleri kapalı inanmış, görmeden sevmiş, duymadan bağlanmış. O kişinin sesi ona huzur gibi gelmiş, varlığına ihtiyacı olduğuna kendini inandırmış. Her şey gerçek gibiydi, çünkü görmek istediği gibi görmüş, duymak istediği gibi duymuştu. Sevdiği kişi onun için bir sığınak olmuştu, ama aslında sığındığı tek şey kendi hayaliydi. Zaman geçti… Hayal ettiği gibi olmadığını fark etmeye başladı. Onunla kurduğu dünya aslında sadece kendisinin içinde var olmuştu. Güvendiğini sandığı şey, aslında sadece inanmak istemesinden ibaretti. Oysa sevdiği kişi hiçbir zaman onun kadar orada olmamıştı. Bir gün gerçeği fark ettiğinde içini tarifsiz bir boşluk kapladı.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!