Kandırma kendini Şiiri - Mutlu Kuytu

Kandırma kendini
uyuyunca geçmedi
Güneş doğdu çileler bitmedi
Geceler zihninde iz bıraktı
Unuttuğum dediklerin aklından gitmedi
Kandırma kendini
Hayallerin gerçek olmadı
Evet yağmur yağdı ama
Toprak suya doymadı
Kandırma kendini
İyiler kazanmadı
Tek umut dedik belki
Tanrı seni hiç duymadı
Kandırma kendini
Çocukken mutlu değildin
Hoş şimdi bile sen sen değilsin
Boşa gülme etrafa
Kimseyi kendin için değiştiremezsin
Kandırma kendini
Anan ocağın ve nicelerin
Hiçbiri hiçbir şeyi
İnan vazgeçilmezin olmadı
Kandırma kendini
Ölümden korktun
Dünyayı sevmem der durursun
Neden peki bu ölüm korkun
Kandırma kendini
Bir kez daha defalarca
İnatla ve inanarak
Acıtsa da tüm bunlar
Yara da alsan
Tuz da bassan
Gerçek değil hiçbiri
Şimdi içinden bağıra bağıra
Ve belki hıçkıra hıçkıra
Son kez belki istemeyerek
Bu asıl gerçeği kabullenmek
Kandırma kendini
Ve elveda de
Kopsun inceldiği yerde
İnan kendine yalandan daha ayıp yok
Oku tüm herşeyi baştan sona
Acıları oku sahtelikleri oku
Oku acı çeksen de oku korkup gitsen de
Yüzleş hepsiyle
Ölümden öte köy var mı
O zaman kandırma kendini
Bilirsin dünya ayarsız saat
Nerede durur bakalım
Kime nerede ne sunar
Kimi kızdırır kimi yakar
Bu nasıl acımasız bir inat
Sevme demem insansın sen
Ama kandırmadan sev
Kanmadan bak gözlerine
Mesela açık açık söyle ne var ne yoksa
Saklama gizleme kafa tutma zamana
Mesela iyi ol hiçbir şey yapamazsan
Katıksız çıkarsız iyi ol
Akrep soksa da seni
Senin iyilik olsun kalbin
Ama son kez çığlık atıyorum
Son kez bu sözlerim
En büyük günah benim gönlümce
Kendi söylediğine inanmakta
Demem o ki şimdi
Kandırma kendini
Bir tokat at seni kandıranlara