Kandırılmışlık Şiiri - Filiz Bülbül

içimden taşıyorum
bir yol belirledim gitmek için ama nedense kendimi o yolun sonunda göremiyorum
bir çift göze hasret bıraktı hayat
kime ne kötülük yaptım bilmiyorum

sustukça birikiyor cümlelerim
ve sen cımbızla bile almıyorsun bir kelime ağzımdan

susmam senin için daha iyiyse sonsuza kadar susarım
ama bir gün taşar sabrım ve sen de, ben de kan kusarız

öfkeme kulak asma, kalbinle dinle beni
biliyorsun, uğrunda ölürüm, ölüme koşarak giderim
basma bağrıma taşları kalbin niyetine
artık idrak ettim, rabbim seninle sınıyor çile diye ..

büyüdüm ve kaygılarım çoğaldı
bir bedel ödetti hayat
acısı; ay değil, yıllarımı aldı.
savruldum nereye gittiğimi bilmeden
içimdeki umut hep diriydi, günün birinde belki sana varırım sandım
yanılmışım, senin yolun başka birine çıktı
ısrarla yürüdüğüm yolun sonunda izine bile rastlayamadım..

o gün bi yüksek binadan düştüm sanki
ölmedim ama yaşamam için de bir seçenek kalmadı
öyle büyük afalladım, sanki elim kolum bağlanıp üzerime diri diri toprak atıldı

kalbim, göğüs kafesime büyük geliyor
bir duygu var, beni her gece uykumdan uyandırıp dövüyor
böbürleniyorum bu acıyla,
çünkü onca şeye rağmen halâ kalbim atıyor

ne çıkmaz canmış bu ,
ne ümidim bitiyor ne dallarım yeşeriyor ….