Kandırılmış Çocuk Şiiri - Müştak Nafiz

Akıp giderken damla damla yağmur
Bulutlarlar rüzgarla sağa sola savrulur
Gözümden düşen damla damla yaşlar
Şu solumda anlatamadığım bir sancı var

Sevgi diye bir şey varmış tanımam etmem
Kalp devreye girermiş görmedim bilmem
Huzur mutluluk ve acı varmış yanında
Bunları duydum ben on yedi yaşımda

Kandırılmış bir çocuk elinde şekeri
Almışlar elinden bir çırpıda hayali
Gerçeği görünce korkudan ağlamış
Yağmurdan kaçarken bataklığa saplanmış

Ayağında çamur izi kalbinde yara
Kirlenmiş ruhlarda temizini ara
Bulursan bana da söyle çıkmaz bu devirde
Sevmekten korkarken düşme aşk ateşine

Yaşamak üç gün dün bugün yarın
Dün doğdun bugün yaşa yarın toprak atın
Tabut mu o da ne? Kim var ki içinde?
Üzülme ey anam gülüyorum cennette

Dört kişi olsun yeter tabutunu taşısın
Biri mezar kazarken diğeri toprak atsın
Bir sen varsın orada hatalar ve doğrular
Müştak’ı özlemeyin güzel günler yarınlar