Kandırıkçı Şiiri - Mehmetcemre Çetin

Şimdi sen beni
Yokluğunla terbiye et
Şekeri alınmış afacan çocuklar gibi
Kızarıncaya dek ağlasın gözlerim
Cıyaklamalarım yumuşatmasın kalbini
Üstümü başımı yırtarak debelenmeme aldırma
Şefkat yüklü sevgilim benim

Hani kızınca için için
Susardın ya okyanus boyu
Anlamamı beklerdin
elmanın içinden çıkan kurttan nefret ettiğini
oysa ben ne bilebilirdim ki
armut sevmediğini
merhamet abidesi sevdiğim

eşeğim ben
kırdım bütün oyuncaklarımı
yüzümü kesti soğukluğu aynaların
artık hiçbir oyun da sobelemeyeceksin beni
terk ettim ikimizin kumdan kentlerini
üstelik zor değilmiş alışmak
başka semtin çocuklarına
vefa bozacısı sevgilim benim

dip not
bekliyorum sanma seni hala
kentin öksüz kalmış sabahlarında
kovdum kağıttan gemileri limanımdan
inanması zor ama alıştım yokluğuna
ve daha nice sensizliklere alıştım
hem alışmakla sevmenin hiç alakası yokmuş
kandırıkçı sevgilim benim