Kandilsin Şiiri - Bahar Baydan

KANDİLSİN
Bir gemiydim ben senin eteklerinde yüzen
O rıhtımda karaya oturmuş
Sığınağına müptelayken koyveren kendini deryasından
Bir kocakarı edasıyla bir köşesine yaslanan
O kılçıksız balık gibi yuttuğum mazinin kadehsiz sofrasından
Ayıklamadım geçmişi ayılmadım da aymadı gün bir buğday tarlasında
Ayrıldım ben o rüzgarlardan o dalgalardan o ufuklardan başaklardan
Nemli yüzünde parlayan ışıkla ısladım ellerimi durmadan
Gözünün pınarından aldım nasibi de yüksünmedim kaderden
Gecenin rahminden kopup geldim
O karanlıklarda mehtap gibi yüzümü döküp geldim
Korkusuzca yürüdüm kendi taşlı yollarımda sensizliğe inat
Sende budadım sensizliğimi sen de suladım susuzluğumu
Yaban atları koşardı içimde koşumsuz
Nal seslerinden anlardım ehlileşen ruhumu
Bir başınalık varlığınla itibarını yitirirken
Çoğalan bu sessizlik yükselen bir saltanattı kulaklarımda
Kabahat dediğin bir tövbelik kusurdu merhamet nazarından
Ben seninle arındım affa değer tüm günahlardan
Sönmeyen kandilsin ruhumun afakında
Arındım arlandım tüm kusurlardan
Kurtuldum seninle alemin koyu nadanlığından