Kandili Yakmak İçin Şiiri - Emin Cebe

KANDİLİ YAKMAK İÇİN

Alev alev yandım dağlara çıkmak için
Kandil’i ateşledim yakmak için
Kör kuruşunla yıktılar; şehit oldum, gazi oldum;
ölüme varmak için…
Kör kuruşunla yıktılar; şehit oldum, gazi oldum;
Ölüme varmak için…

Kekik kokusu duydum Kandil’de, toprak da bakir
Hep halaza ekin bitmiş yerde yattı bu fakir
Gecenin soğuğunda uyandım birdenbire; ne hakir!
Haydi dedim yüreğime, gidelim bu yerden
“Bu eller bize yaramaz,” koparacaklar beni serden

Yorgunum;
Söküp attılar beni kendi yerimden yurdumdan
Ayrılık zamanı; taşımdan, kuşumdan, kurdumdan
Gidelim yorgunluğumun yaşamak gibi bir anlamı var
Yine de yaşamaktan duyduğum mutluluğun tadına
Düşmanlarım ulaşamazlar...

Yalnızım, Yalnızlık yaktı içimi;
“Yalnızlık Allah’a mahsusu,” bulmalıyım eşimi
Bu gidişle Çakallar hiç bırakmayacaklar peşimi
Bu ellerden gidersem düşmanlar ulaşamazlar…

Bir kapı kapandığında mutlaka bir diğeri açılır.
“Üzülme!
Üzülüyorsan, bir kutlu teselli kapısının önünde bekletiliyorsun demektir...
Umudunu kes sahte doymalardan.
Yüreğini sıkı tut, kapı açıldı, açılıyor demektir.
Üzülme!

Üzülüyorsan, kaybedeceğin bir şeyler var demek ki...

Üzülme!
Bastığın her yerde ‘Seni bir İşiten var.
Seni senin kendini bile sevmenden önce
O sevdi seni.
Senin kendini bile bilmediğin unutuş
Ölümün kıyılarından çekip çıkardı seni.

Yüreğinin her yangınına O yetişiyor.
Seni herkesten çok anlıyor, seni senin
Kendini düşündüğünden çok düşünüyor…

Dağılıp giden ömür kırıntılarının arasından
Sıcacık bir kardelen ümidi devşiresin istiyor.

Keyfinin çatlak kabuklarının arasından
Sonsuz teselli pınarları akıtmak istiyor.

“Üzülme!
Kaldır yüzünü yerden.
Omuzlarından sarsıp kendine
Getirmek istiyor seni Sevgili.
Rabbin sana küsmedi ki...
Gözlerinin içine içine bak sevdiklerinin.
Rabbin seni unutup yalnız bırakmadı ki...

Günlerin gelir geçer bir geceden bir geceye
Yüreğin parça parça iz bırakır bin acıya
Bu izler tozlanır, başka izler siler bozar
Yaraların sızlar azar azar ve birden azar

Gün olur parçalanır karanlıklar bin parçaya
Gün olur parçalanır karanlıklar bin parçaya.

Dağlarda yel, denizde su oldun taşları oymak için
Yüce doruklara sevdalandın ışığa doymak için

Ağpınara suyunda yundun, durulandın sevgiliyi duymak için
Ağpınar suyunda yundum, durulandım sevgiliyi duymak için.

Bir kuş geldi iki paçam arasında kondu
Bendeki merhamet olmasa hayatı sondu
Her canlı kuytuda sabah uykusunda yatarken
Merhamet istedi, yüreği pıt pıt atarken
Alıcı bir kuştu peşinden ıslak ıslak sağan
Bir fışıltı ile geçen oydu, yağmurdu yağan.
Bana sığındı her canlı kuytuda yatarken
Azat ettim onu dağlarda gün batarken

İki can düştü peşime canıma dalmak için
Bilmezler ki, Azrail hazır, eceline can almak için

Zavallı bay kuş eceline susamış gelir peşimden
Bir şimşek çiz Mehmedim, mermi olsun yolda giden
Yaklaşanların bir ay-yıldız çiz yavrum yüzüne
Gözyaşınla, barutunla, saçmanla, kanınla
Bir ay-yıldız yüzüne, bir kurşun da gözüne

Bir kuş çiz tel tel kirpiklerim kanat olsun
Ellerimde çırpınan bir kuşa inat olsun
Ölmek ister eceli ellerim de, dudağımda
Bir kurşun yavrum sıcaklığın beni,
Hedef onu yaksın.
Yandım anam, desin.
Ve yansın.

Bahar gelmiş kızanlarım, benim neyime! ?
Bahar gelmiş dayanmış benim köyüme
Dalda yaprak, arasında tomurcuk Mehmedim.
Suda köpük uyanmış, dalda tomurcuk
Kurtlara özenmiş çakal, işte bir çocuk
Kuzulara özenmiş kızanım benim,
Yoldaşım, tazım benim;
Kara yazılmış yazım benim.

Körpe sesler duyduk, dinledik;
Çoluk-çocuk yaklaşmışlar siperimize;
Sonra diz çöktürecekler bize…
Açın şurayı sağ yanıma yatayım.
Çekilin efeler bir kurşun atayım,

Akşam oldu hâlâ bırakmaz çakallar izimi
İzinim çıktı, yine kara yazmış felek yazımı
Nişan aldım bir mermi devirsin yüzünü
Var, git! çocuk! Görsün anan kuzunu.

Ay ışığı da çıkmış Kandil Dağları’ndan,
Türkmen-Kınık bağlarından,
Kerkük’ten, Telefar’dan, kızıl kayadan.
Hey gidi hey! Fermanımızda gelmiş indeki çakaldan!

Ataşe düşecek; Kandil’in düzünde mezarını kazmış
Ay aydınlığı vurmuş iki yüzüne, bakın bu adam azmış!
Eceline susamış günah gitti Mehmet’ten,
Sümüklü yatsın İmralı’da. Ben avlarım, emir Âli’den.
İşte yaman ölüm, gözleri dönmüş, onun için beyazmış.

Türküler çağrılır Âli’m, diye bir heceden bir heceye
Aşk olsun şu basan karanlığa, aya geceye

Yüreğim param parça olur, düşer bin bir acıya
Adım büyük, düşmanım kavi, acımaz bacıya
O da bana kıyacak yazık oldu, şu yağcıya.

Duyuldu bir gece Âli’m vuruldu
Vurulmuş ufalanmış bin bir parçaya
Duyuldu bir gece Âlim vuruldu
Vurulmuş, ufalanmış bin bir parçaya

Düşmanlar, dostlarım duyun! Şairler:
“Haki, haki elbiseler Alim’in kefeni,“ diye Türküler yaktılar…
Hem de elin eşkıyası,..K’sı, KC.’si, kızı, oğlu,
Hem de annacına geçip baktılar…

Kör kuruşunla yıktılar; şehit oldum, gazi oldum;
ölüme varmak için…
Kör kuruşunla yıktılar; şehit oldum, gazi oldum;
Ölüme varmak için…

Ölümü düşünmezdim:
“Amma ölüm hayatın en güzel icatlarından birisi.
Hayat’ın değişim ajanı (habercisi) .
Yenilere yer açmak için,
Eskilerden kurtulmanın tek çaresi.

Şu an için yenisiniz, ama günün birinde,
Üstelik pek yakında siz de eskiyecek
Ve aradan çıkarılacaksınız. Bu kadar.
Acımasız olduğum için üzgünüm, ama gerçek bu.”

“Kaybedeceklerimi düşünmedim,
Öleceğimi hatırladım.
Zaten çıplak ve savunmasızım.
Yüreğinin sesini dinlememen için hiçbir neden yok.”

“Hiç kimse ölmek istemez.
Cennete gitmek isteyenler bile…”

Ben öldüm işte! Düşmanlarım gülsün.
İninden çıkmayan da inleye inleye ölsün!

Ölümü düşünmeyin; Hayal edin, düşleyin...
Hayalin gücünüzü kullanın…Düşünün…ama

“Sonunu düşünmeyin.
Sadece sevgi ve mutluluğu hayal edin”

10 Ekim 2011-ANKARA