Kandan Beden Şiiri - Müjde Işıklar

İnsandır insana sevmeyi öğreten,
Alın yazısıdır insanı sürükleyen,
Ağıttır derdi inleten,
Nefreti bedene sevdiren,
Küçücük gözlere sitemi öğreten,
Odur bedenine kaderi veren.
Değmezdi saçlarına kara
Boşa gitmezdi kalbindeki yara.
Acıyı hissetmeyecek kadar,
Küçüktü daha.
Taş dediler yüreğini,
Gömdüler toprağa,
Avuçları kan doldu,
Gözleri karanlığı buldu.
Sayfalarla boğuldu.
Çiçekti bedeni,solacağını bilmediği.
Şarkıydı dudaklarından dökülen,
Hüzündü aydınlık yerine,
Sahte dünyalara sürükleyen.
Ellerine hiç el değmedi mi?
Umutta yükselirken.
Izdırap çeken beden,
Hayatın kamçısını yiyen,
Yalnızlığı su diye içtiren,
Her gülüşünde ayrılığı veren,
Zehir gibi insan bedenine giren.
Yaprak olup üzerine düşer,
Sahte gülüşler.
Mahsum gibi görülen,kelimeler.
Çöl içinde sürünüyor beden.
Kaybolursun siyahın gölgesinde,
Anlamaz bedenin azrailin dilinden,
Yaşadıkça huzursuzdur beden.
Uyku olur ölüm,
Uyanınca çile doğar yeniden.
Peşini bırakmaz,
Sancı gibi kıvranır,
Kandan bir beden....