Kancık Pusu Şiiri - Yılmaz Boğa

emekçi evde doğdum
umut aşım oldu her öğün
ömrümce didindim çalıştım
çocukluk bilmem yaşamadım
her lokmamda
alın teri kan var
ekmeğim mis gibi emek kokar
katığımı da mevlam katar

hayal kurmak mı
zamanım hiç olmadı
iki göz fakirhanemizin
kerpiç duvarlarına kazıdım
karmaşık duygularımı
kireç kokusuna karıştı hayallerim
rüyalarım umudum oldu
her sabah

kabus gibi korksam da
kancık pusulardan
dimdik yürürüm ulu orta
yılmam öyle ondan bundan
gel gör ki
en güvendiklerin seni de vurur sırtından

tek başınasın yaşadıklarınla
bencil olmalısın ayakta duracaksan
umrunda değilsin kimsenin
ders almalısın düştüğün çukurdan
unutma
kimse zırnık vermez hayrına
bir- iki hatır sayarlar
sonunda seni de kapıya koyarlar