Kanayan Yürek Şiiri - Ramazan İlhan

ümitsiz bir sevdanın neşteri altında
kanıyor yüreğim
nazlı imbatların nağmesine
sevgilinin efsununa vurgun yüreğim

unutmayan yüreği söküp atsam mı
masumluğumu ateşlere attım
küllünü ehramın taştan kabrine gömsem mi

ona dair zihnimden ne kadar varsa kelime
hepsini silip atsam mı
onu anımsadığım yeldâ gecelerde
kahreden bir ağlamazlık tutar beni
yudumlayarak efkarımı
bir kara haber gibi
söylüyorum kemdime

solgun nergisleri koparıp atsam mı
en taze filizlerini ellerimle tiktiğim
ruhumu canımı bir parça verdiğim
en safi hislerimle beslediğim
her çiçek onun içindi

asi hislerimi terk edip gitsem mi
bu bir serzeniş hiç değil
alsın götürsün yüreğimdeki
dinmek bilmeyen nefret rüzgarlarını

pakize vicdanların sesini boğsam mı
görmezden gelip bir gece örtsem
bütün olup bitenin yüzüne
bütün günahlar silinir mi
beraat eder mi en suçlu duygular
akşamın kederini karanlık dehlizlerden çıkarsam
erir mi o biter mi gözlerimde
ıssızlığını bana terk edip gider mi

bütün heyecanları unutup bitirsem mi
ona dair ne varsa gönül göğümde
bekliyorum ki sis bulutu gibi çekip gitsin
belki de o günü beklemeden
unutmazsa kalbimi söküp atacağım
önüme visali çıksa da
kanayan yüreğimi sarmayacağım

ümitsiz bu sevdanın neşteri altında
daha da kanayacak yüreğim