Kanayan Yara Şiiri - Şairin Sesi

Sana yazdığımı sanıyorlar,
Oysa ben yaralarıma dikiş atıyorum.
Her dikiş, bir çığlık içimde,
Sessizce yankı bulan kırık kalbimde.
Kimse görmez içimdeki boşluğu,
Bazen sevilmemenin ağırlığı,
Bir dağın zirvesinden aşağı düşen kar gibi
Yavaşça, fakat hiç durmaksızın akar.

Beni anlayan yok,
Yaralarımın derinliğini kimse hissetmez,
Çünkü her yara bir zaman dilimi,
Bir sevdayı bekleyen yıllar kadar uzun.
Dikiş atıyorum her gece,
Fakat her dikiş, sanki
Bir başka yara açıyor,
Bir başka sevda eksik kalıyor.

Sevdamı, ilgisizliğimi yazıyorum,
Ama kimse okumaz,
Beni sevmek, kimseye kolay gelmez.
Bütün yollarımı terk ettim,
Kırık, dökük yürekle,
Her sevinç, bir hayal oldu,
Her yalnızlık, bir gerçek.
Ve ben, dikişlerimi atarken,
İçimde annemin hatırası var,
Bir sevgi, sığmayan, büyüyen,
Bir çocuğun masumiyeti gibi.

Yaralarım her geçen gün büyürken,
Ve dikişlerim zamanla gevşerken,
Hissettiğim bir acı var,
Beni sevmenin imkansız olduğunu
Fakat yine de beklediğim bir ışık.
Çünkü her dikiş,
Bir umudu saklamaya çalışmak,
Ve her yara,
Beni bir adım daha yakın yapıyor
Kendime, yalnızlığıma.

Yaralarımı sararken,
Beni anlamayan kalplere
Bir kez daha dikiş atıyorum,
Ama her dikişin bir bedeli var,
Her zaman bir parçam eksik kalıyor,
Ve ben,
Sevmenin nasıl olduğunu unutarak,
Dikişlerimi atmaya devam ediyorum.