Kanayan Türküdür Ömrüm

Yürüdükçe çoğalır yollar,adım adım aşktır soluklarım.
Bir yamaca rüzgar vurur,
Üşür uzakta çocukların yüreği.
Bir adam ölür, ardında bırakır her şeyi…
Çölün ortasına bir yangın düşer.
Vurur yüreğinden leylayı,
Kara gözlerde ırmaklar yosun tutar.
Dizleri üstüne çöker bir kadın,
Ağıtlar bağışlar dört bir yana.
Şimdi zaman feryattır, matem kokar ayazda…
Bir mecnun düşer gönlümün girdabına,
İçimde bir çocuk ağlar.
Yaşlanır, vakti daha dolmadan aşka!
Bir hayat akıverir, göçebe duyguların karanlığına…

Toprak bağrına sokmaz beni,semaya vedadır bu gidiş.
Kanlar sızar içimin yollarına,
Ve bir çocuğun gözlerinde büyütür ayrılığı,
Zamansız ve ıssız açan baharlar.
Salıverir saçlarını rüzgara, imrenmiştir belkısa.
Tuz yangını acılar palazlanır,
Nazenin yüreklerin adı, ayrılıkla anılır.
Bir garip vardır dağların sinesine sığınmış.
Bir masal vardır kayalıklara sinmiş olan.
Bu efsuna dil yetmez,anlatamaz içindeki sancıyı…

Ah matem,sana mı düştü karanın payı,
Kirpiğine mi dokundu bu sahte güller.
Şimdi ayaza keser yoksulun derdi,
Sefil yalnızlıktan cömert acılara düşer elleri..
Ya kalbi, nasıl çeker bunca çileyi.
İçimde bu vadinin gölge nefesleri üşür.
Düşlerimi zavallı çocuklar bölüşür.
Kandırmaz hayallerini yüksekten uçan kuşlar.
Gece çökünce kabuslar üşüşür bir bir,
Hayatı bilmeden hüzne esir gülüşler seyreder.
Kan revan bir düş çeler aklımı,
Uykuma ödünç verdim bu göçebe sevdayı.
Ve yalın ayak biri ağlar,yaslanıp içimin sol yanına.
Kırık dallar umut yeşertmez oysa..
Tut elimden sahipsiz ozanım,
Çölde su, gecede ateş, günde izdir adın.
Yak; acısına mahrem düşmüş aşkı,
Kuyuya düştü, yakubu ağlatan ömrümün kanlı mısraları…