Kanayan gönlüm Şiiri - Murat Yıldırım

Kanayınca gönlüm sessiz sedasız
Anladın yorulup tükendiğimi
Ben sana el oldum, sen bana gamsız
Âşikar eyledin kaybettiğimi

Yıkıldım düşerken el uzatmadın
Kapandı gözlerim hatır sormadın
Çoşkun sel gibiydim mecra olmadın
Kabullendin sende kaybolduğumu

İki yabancıyı anlatır gibi
Düşürdün dillere söz ettin bizi
Bu aşkta günahkar benmişim gibi
Yürekten istedin vurulduğumu

O kadar zormuydu kahrımı çekmek
Zormuydu yanımda yürüyebilmek
Zormuydu bağımda bağbanlık etmek
Uzaktan izledim kuruduğumu

Düşerken izleyip son bir umutla
Son kurşun izini taşırcasına
Sevinçle izledin darağacında
Boynuma ilmeğin takıldığını

Muradım çektiğim kâr etmedimi
Kahrım yüreğine su serpmedimi
Ecelimi dahi istediğini
Duyunca anladım el olduğunu