Kanayan ellerimde çocukların sesleri

Çocukluğum acıklı bir film gibi annelerin gözünde
Kahverengi çizmelerim su dolardı
Üşürdüm
Kırmızı kurdele alınca sevdiğim kız
Kadife yamalı pantolonlu çocuklar gibi ben
Seni güldürebilmenin çabası
Ne zor şey güller büyütmek

Ellerimde sunta vidaları
Mıhlar
Her kış kızak yapan bir çocuktum ben.
Bir elimde domates ve ekmek
Akşam olunca giderdik evlerimize

Şimdi dünya
Çetin ve kötü
Çocuklar gülünce biraz güzel
Fermuarı bozuk olan montum şiirime girer birden.
Soğuk anne
Akşam olunca eve dönerken kırılan bir cam bardak gibi ben.
Kanayan ellerimde çocukların sesleri
Sırtıma giren ağrı rahat vermez
Herşeye rağmen idare eder belki gülüşlerim.
Fazlaca biraz bence dünya için
Oturduğum koltukta endişeli bekleyişim
Oğul olamadım belki anne
Ama insan olmak nedir unutmadım.

Büyüdüm
Dizlerim kanamıyor artık
Yüreğim kanıyor ama alışık
Korkmuyorum artık

Ölürsem bir gün
Ancak ablamın gözyaşları değerse yüzüme üzülürüm.

Ömer Altıntaş