Kanaviçe Çiçeğisin Şiiri - Ferhat Arıkan

Mor bir kanaviçe örülü kalmış uykusuz gecelerimin yastığında
Her gözlerimi kapattığımda sen uyuyordun kapalı kalbimin karanlığında
Sanki rüyaydı bu dilsiz sokaklar konuşmaya başladığında
Sen dökülüyorsun tane tane gökyüzünün penceresi kırıldığında
Beyaz bir gelincik çiçeği gözleri sararmış
Bir yığın insan topluluğu kalpleri kararmış
Hani hatırlar mısın bir zemheri mevsiminin ayazında
Bir çocuk koşuyordu ayakkabısı yoktu ayağında
Bedeni küçük ama yüreği kocaman
Bilirim sen hiç ağlamamışsın ve ağlaman
Minik bir serçenin gözlerinde saklı hasretin
Oradan düşecek sanki bir tohum ve filizlenecek yüreğin
Düşüncelerin o kadar garip ve yalnız ki
Bir ben miyim yanlış olan sevilmeyen bir ben miydim sanki
Hayatta rengarenk yüreğimde ekiliydin şimdi nerdesin
Sen ki ANNEmin yastığıma nakşettiği kanaviçe çiçeğisin
Kırmızı bir menekşe örülmüş bembeyaz yastığın üzerinde
Sende sanki onlarla birlikte büyüyorsun hayatın bahçesinde
Bir çocuk düşün gözleri ağlamaklı dudaklarını büzerek
Peki kim bilir bir çocuğun ağlaması üzülmesi ne demek
Kimse bilemez ama sen bil çünkü kimse bilmeyecek
Bu dünyada kimse kimseyi yüreğiyle bakıp görmeyecek
Bir yere bakarken gözlerin görüyorsa yüreğinde hissetsin
Herkesin susmasını bekleme sende konuş ama kalbin seslensin
Sevginin ne olduğunu bilmeyen çiçeklerde var bu hayatta
Sen gül çünkü bazı çiçekler gülerken bile ağlamakta

25.03.2021