Kanaviçe Şiiri - Ali Osman Dönmez

…ve sükût delinir
dağların karnını yarar billur ırmaklar
bir kanaviçede yüzer ellerim sen ben tabiat
yol alır gece ve gündüz yol alır doludizgin atlar kâinat
sürgünler rıhtımında sürgünler sürer gider
toprak ürperir kabuk çatlar
çığlık çığlığa yarılır nar
bütün yollar aynı menzile akar

ahengin damarlarına süzülür gönül çalan yankılar
rüzgâr okşar: bahçeler kanaviçe
bulutlar coşar: gökyüzü denizinde kanaviçe
akar doludizgin ırmaklar mevsimler akar
yollar ilk yüreğimden geçer binlerce yüreğimden
benli bensiz usul usul büyür kanaviçe

gün gelir dehrin zembereği boşalır
kırılır ahengin güvercin kanatları
seyyahın dudaklarında solar ebruli şarkılar
matlaşır hayatın atlasında yankı renk desen koku
tohumuna sığınır nebatat
örer kozasını sessizlik
zamansızlık boy verir bütün bahçelerde
ve ebediyet ummanında
ırmaklar sonsuz bir sükûta boyanır

Türk Edebiyatı Dergisi Mayıs 2006