Kanatsız Melek Şiiri - Ebru Karaman Kema ...

Koca bir kalp çizdim
Sayfalar ardına…
Bir uçuk pembe
Renk verdi
Kalp atışlarıma…
Kanatlar diktim ona
Mutlu olduğunda uçabilsin diye…
Öyle bir an oldu ki
Atışları hızlandı
Durduramadım…
Pembelere boyanmış kalbim,
Kırmızılılar sürünmüştü artık
Gelincik gibi narinleşmişti…
Dudaklarından dökülen
Sevda nağmeleriydi
Her dem…
Onu sarıp sarmalamış
Mutluluk,heyecan,AŞK,
Bir anda yok oluvermişti
Umutlarında…
Hıçkırıkları ritim ritim
Çiziliyordu,işleniyordu
En ağır boşluklara…
Dokunan sihirli değnek
Peri masalının bittiğinin
Habercisi olmuştu…
Tos pembe dünyanın eşiğine
Bırakılan bir Kara sevda vardı…
O farkedemeden
Hayat gebe kalmıştı KARA SEVDA’ya…
Gözyaşı damlaları
Açılan acı yarayı,
Söndürmek istiyordu
Yağıyordu bardaktan boşanırcasına…
Şimdi ona yamalar dikiyorum,
Kara bir kumaş işliyorum,
Nakış nakış…
Kimse fark edemeden çizdiğim kalbi,
Siliyorum sonsuz imzalar bırakarak…
Sadece geride,sevdasız kalan,
Kanatsız bir melek var artık…