Kanatsız Melek Şiiri - Mehmet Şeyhanlı

Uçuyorum yağmurun sessiz kollarında
Bir meleğin kuş gibi kanadında
Uzaklara dalıyorum,yakınlardan
İki kelime edip çekiliyorum hayatından
Ve sonra hüznüne tutsak ediyor bedenim beni

Gidiyorum çırpınış seslerinin arasında
Kaç kez yakıyor güneş kanatlarını
Ağlatıyor sessizce yürekleri
Ama sonuna varmadığın zaman yaşadığını biliyorsun
Ne doğduğunu düşün güneşin ne de battığını ayın

En sevdiğin gölgende uyu hep sen
Ne sabahı bekle geceleri
Ne geceleri bekle sabahı
Yaşadığın andır istediğin zaman
Sen yeter ki ağlama ağlatma hiçbir zaman

Yakıyor hasret gibi insanı kalp
Tüyleri dökülüyor meleğimin
Gözyaşım ilaç oluyor yarasına
Ama yetmiyor parçalanıyor sürekli
Din sızım, hiç dinmediğin kadar

Bugün uçuyorum tek başıma
Kanatları ben olmuşun bilmeden
Ağlamışım gülmüşüm hiç görmeden duymadan
Bugün uçuruyor beni sürekli
Çok güzel fakat kanatsız bir meleğin yanında