Kanatsız Kuşlar Şiiri - Mizgin Teker

çırpınır içimde aynalar
arar durur beni
kırılır ve inceden dökülür içime
çöldeki yağmurlar gibi

insan olmak ne büyük külfet
biriktirdiğin acılarınla
avucumdaki yangınla dokunduğumda
gökteki en parlak buluta
soluyor hemen yaşamak
bir şeyler eksik biliyorum
savruluyorum en ufak bir rüzgarla

ne bir sözcük kaldı içimde,
ne bir harf sevince dair

hangi kıyıya atsam kendimi
kuruyacak bunca yılın kederiyle

tel örgülerle çevrilmiş
uykusuz düşler birikiyor kafeslerde
anlaşılmamak dışlanmış kalbimin yarası
ve her kaybedilen kalp atışı
bir avuç yangın gönlümün serinliğinde

semadan hüzün taşıyor kuşlar
besliyor içimdeki yangınları

yaşamak başlı başına yenilgi
ezilmek anıların ağırlığı altında
incilir ve solarken yürek
her gün yeni bir dün gibi

çiğnerken cesedini kalabalık korkular
çocukluğuna kaçmak bugünden
ve görünce çocukluğundaki kalbini
hızlaca uzaklaşmak dünden

yaşamak,
her gün yeniden solar parmak uçlarımda
bir tel koparken ruhumun ortasında
yeşil bir tren geçer önümden
ömrümden yitip gider bir ses daha

hangi yana kaçsam
köşebaşında bir hüzün tarlası
sürülmeyi bekler gözyaşlarımla.