Kanatlı Söz Şiiri - Melaike Hüseyin

Hakani, ışığın, bin yıllık sözün,
Diriltti bu kulu, anlattı özü.
Şirvandan bir lütuf, külliye tozun
Esti başucumda. Dilimin mührünü çözdü.

Kim yıldı seni böyle, sordular herkes...
Üfle ürkek kalbime bir yılmaz heves.
Kalk, dedim kendime, bak ecdadına!
Ya Rab, ver titrek sesime bir diri nefes.

Erkek, kadın göz göre göre haysiyet satan,
Bukalemun benizli, el pençe duran.
Aldırma dedikodu ile köşe bucak beslenenlere.
Evvela “melaike” diyecek, olanda olmalı İman.

Varsın üstü başı biçimli, icraatı karanlık.
Ayrımcıdır, selam esirger, zevk alır anlık.
Şu dünya malı ünvanına yine çok bağlanma.
Ne demişler, saltanatın ola tek bir namazlık.

Riyakar dolaşsan, sızlar kemikleri yüce Atanın.
Söyle bu mudur vazifen, asıl icraatın?
Ne kadar cür be cür maskeler gündüz taksan da.
Geceleyin uyku haram sana, varsa vicdanın.

Kendini beğenmişlikle ör entrikanı.
Marifet bil kovmayı muhtaç, el açanını.
Ne yapsan beyhude, lüzumsuz günah.
Bil ki, anca Vatan hasreti yakar canımı!

Kör, sağır etmiş seni, koltuk sevdası.
O yüzden icraatın yok, korkun manalı.
Büyük iş çevirmeye cüretin yetmiyorsa.
Bari kul hakkı yeme, ey şuh esvaplı.

Ne kadar ezsen de, yine söz bende.
Ağladı sarp kaya şu rezalete.
Sen esir vezir ol, ben hür piyade.
Kanatlı sözüm uçtu, sen kal yerinde.

11.11.2013