Kanatlarının götürdüğü yere

nedense içimde,ta yüreğimin başında,
öyle bir heyecan,öyle bir çarpıntı var ki...
sebebi meçhul,
ben İstanbul 'un Eylülünü öyle severim ki,
diyorum kendimce,eylül kokusumu bu,
yoksa yüreğimde yeşeren umut çiçeklerimi neden,
nedeni ne olursa olsun,kuş gibi hafifim,
uçsam diyorum sevda kokan diyarlara,
ulaşsam diyorum değer bilen insanlara,
unutsam diyorum tüm yaşanan
olumsuzlukları,
açsam yaşamımda beyaz bir sayfa,
yazsam diyorum tek,tek
beklentilerimi,
artılarımı,eksilerimi,
düşünüp bulsam diyorum,
mutsuzluk nedenlerimi..
sonra da amannnnnnn diyorum,.. aman,
şuan içim, pır pır mı ediyor,
yüreğim sevinç ve umutla mı deviniyor,
eeee daha ne istiyorum ki ben,
durup dururken kendini mutsuz eden Gülen,
yakalamışken şu anı,
heder etme gel de ah la vahla bu anı,
uçmak mı istiyorsun, uçtuğunu farzet,
hadi git güneşi geç batan ufuklara,
hadi git umutla günü başlayan şafaklara,
git be gülüm git,
çıkmışken önüne bu firsat,
ne duruyorasun hadi,
firar etmişçesine git,kanatlarının
götürdüğü yere..