Kanatların İncinir Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Bırak kuşum aracılık etmeyi yarla aramda,
Sen bir muhabbet kuşusun,
Bir sevda kuşusun,
Bir ev kuşusun.
Yazık o minicik kanatlarına.
Ne o uzak yollara dayanır bu kanatlar,
Ne o çamlıbellere,
Ne dağlar aşabilirsin, ne ovalar geçebilirsin,
Değer mi bir kadir-kıymet bilmeze kadar uçmaya,
Değer mi bir laftan anlamaz için ricaya gitmeye,
Değer mi öğüt dinlemeyene el-avuç açmaya?
Sen şu daracık kafesinde
Uçmaya bak,
Uçmaya.

Tanrı ona gözlerden göz vermiş,
Sedeflerden bir yüz, güllerden dudaklar,
İncilerden dişler, kemanlardan kaşlar,
Başakları gölgede bırakan saçlar,
Fidan gibi boy vermiş, gösteriş vermiş,
her şeyde cömertlerin cömerdi olan Tanrı ‘m,
Merhamete gelince;
Esirgemiş.

Mermerden yüreğe rica-minnet mi fayda eder, kuşum,
El-avuç açmak mı fayda eder,
Gözyaşı mı fayda eder?
Değmez o körpe kanatlarını oralara kadar çırpmana,
Değmez o kadar bitip tükenmene.
Ondan gülücük beklemek, buzdan sıcaklık beklemek,
Ondan şefaat beklemek;
Ölü gözünden yaş beklemekle bir,
Vazgeç muhabbet kuşum aramızda gidip gelmekten,
Senin kanatların güçsüzdür;
İncinir.

(KANAMA YÜREĞİM isimli Serbest Şiirler 'inden > 65-66/100)