çok eski bir fotoğrafı gördüm bugün kendi yüzümde.
hiç değişmeyen bakışlar..
kafese hapsedilmiş bir kuş gibi yüreğim.
bıraksalar nasıl uçacaktı,
konacaktı bazılarının ellerine,
yuva yapacaktı yüreklerine.
besleyecekti kendi yüreğiyle.
izin vermediler..
yüreklere yuva yapmaya,
sevmeye..
bırakmadılar...
zincirlerle bağladılar kafesin içine.
kanatlarımdaki tüyleri kestiler..
uçamıyorum artık..
anlıyor musun?
uçamıyorum..
aldılar en değerli uzvumu elimden.
kanatlarımı,
özgürlüğümü yokettiler
ve konacağım yürekleri.
yok hiç birşey
ne özgürlük,
ne de sevgi.
sadece mahpus düşmüş bir kuş;
özgürlüğü en büyük hayal
ve uçabilmek en büyük özlem.
gel bu özlemleri şiire dök,
nağmelerle fısılda.
ilk duyan,
seni sevmek isteyen gelsin yamacına..
Kayıt Tarihi : 10.9.2007 20:08:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
günümüzün Türkçesi.. Dilini kullanabilen insanlar ustadır bence.. Bir şiir için konuşmam gerekirse öncelik, onun ifade biçemi ve dili kullanma şeklidir.. Başarılar.. toplumuna aydınlık verme yolunda..
TÜM YORUMLAR (6)