Kanatlar Şiiri - Nurettin Bozgeyik

kanlı tüyleriyle,
uçarlar..

savunmasız,
kanatsız
bahtsız
is kokulu
kirli
şehir kuşları.

kafes kuşları gibidirler
düşmanından kaçamaz,
uzak diyarlara kanat çırpamazlar.

tellere takılmış,
kömür kokusu sinmiş,
yumuşak
ve
ince tüyleriyle uçarlar.

kanatlar, kanatlılar…

yuva yapar, kuluçkaya yatarlar.
yumurtadan çıkan yavruların önce gözleri açılır.
sonra kanatları çıkar
anneleri gagalarına yem koyar
onlar sadece yutar,
hayatın zehirli lokmasını.

annelerinden öğrenirler uçmayı,
ve düşmandan kaçmayı.
insandan uzak biryer olmadığını öğrenmeden önce
uzaklara uçmayı denerler.
sonra da heryerin insana yakın olduğunu.
insanı tanırlar zamanla.
uzak durulması gerektiğini de öğrenirler.

Ayaklar, ayaklılar…

kıskanarak bakarlar yüksek uçan insanoğlunun,
demirden kanatlı dev makinelerine.

kanat çırpmadan uçan,
bulutların üstüne çıkan sihirli tekneye
hayretle bakarlar,
kanatları olmayan kanatlılar…

renkli binaların arasında,
kül rengi fabrika dumanlarının gölgesinde
uçarlar..

uçun küçük ve büyük kuşlar
uçun.
süt beyaz, açık gri, alacalı, kırçıl kuşlar
uçun…

size bakıp özgür olmayı hayal eden,
insanların
büyük ve küçük şehirlerinin üstünde,
uçun.

uçun ki;
uçmakla özgür olunmadığını öğrenin,
ayakları olan yürür,
kanatları olan uçar.
yalnız kanatları olan değil
uçmayı bilen de uçar.

uzaklarda uçun.
uzaklara uçun…