Kanatlanıp Uçana Dek Yaşar Giderim

neye baksam ne düşünsem çınlıyor şiir
aşka meşke meşe köşke döşer giderim
kâh çağlayan kâh ağlayan taşkın bir nehir
kalem olup yazana dek coşar giderim

gün olur kesilir durur çıkmaz bir nefes
saat sabahları vurur ne tık ne bir ses
zorlamak faydasız artık kulağım nekes
bir söz bulup diyene dek susar giderim

kimi gün duyar da fakat anlam veremem
serâpa gül tarlası rahat girip deremem
hissetmeye ramak heyhât olmaz eremem
eren bulup sorana dek pişer giderim

kimi gün yüreğim gümbür heyecan saçar
gözlerim yuvada fıldır güzele dûçar
bütün duvarlar yıkılır cıbıl çarnâçar
yürek dolup taşana dek yanar giderim

bu ateşle baştan başa tutuşur beden
sonra soğur keser taşa bilmem ki neden?
ders alınmaz tekrar başa hiç üşenmeden
akıl olup aşana dek kanar giderim

aralarda sular sâkin yürek selâmet
gözler hep etrafta lâkin bekler işâret
bu kez yanılmasın sakın aman mahâret
ah yorulup düşene dek koşar giderim

kimi kez bedenden çıkar kurtulur ruhum
başka boyutlara dalar sarhoş olurum
akla zarar şeyler sorar cevap bulurum
özü görüp coşana dek şaşar giderim

geçmedeyim bu âlemde dünya gözümde
bir zerreyim bu âlemde sırlar tözümde
ben her şeyim bu âlemde âlem özümde
kanatlanıp uçana dek yaşar giderim

(kasım 2003)