Kanatlanan Hatıralar Şiiri - Mustafa Turay

Bedenini benzersiz dokunuşlarla yontan bir heykeltıraştım,
bir taştan aşk yaratmaktı benim çabam sadece
Tek bir güzel hatıra edinmek adına baştan aşağı bir ömür harcardım
Yüzümdeki kırışıklıklarla kalbimdeki yara izlerinin sayısı birbirine eşit
Uyanırken baktığım yastığımda ne bir saç teli ne de başka bir koku var
Bendeki sadece arta kalan aşklarla karnımı doyurmaktı
Nasıl ki doğum yaparken ölen bir hayvanın cılız yavrusunu yalnız bırakması gibi
aşk da öyle yalnız bıraktı beni gecenin en kuytu anında
Sana yazdığım şiirlerimi idama hazırlarken
karşı evden biri okumaya başladı onları,
ertesi sabah şiirlerimi valizlerle yolculuğa uğurladım
Aslında kalbimi kimseye açmayacaktım,
onu herkesten gizli bir sır gibi saklamam gerekirdi
Odamın ampulü patladığında büsbütün bir karanlığın önünde
kendi imtihanıma karşı, açmaya kıyamadığım yıllanmış şarabımı bitirirken
kimsesiz yatağımda hâlâ gelmeyen o yolcu neredesin!
Kim bilir artık kimsecikler dayanmaz kapıma
Kalbimi dışarı çıkarıp özgürlüğüne kavuşturma zamanıdır
Ayağa kalkıp ağaç dallarının arasında koşa koşa ellerimde tutuğum kalbimi
göğe doğru fırlatıp kanat çırpışlarını izlerken tüm kötü hatıralara el sallayacağım