Kanat çırparken Şiiri - Hüzün Yücel

Yine gece,
Yine karanlık çökmüş yalnızlığa,
Ve yine bahtsız doğan mehtap…
Yakamozlar da artık eskisi gibi parlak değil
Kader midir bilinmez
Yoksa alnına yazılmış kara yazımıdır
Adını sen koy…
Ben buna aşk dedim,
Sevdam deyip nefes gibi çektim içime
Soludum nefesini her yalnızlıktan korktuğumda
Gözlerine her baktığımda, ummanlarda çıplak yüzdüm
Mutluluğu beyaz bir kıratın hırçın koşuşunda,
O, deli deli rüzgarla yarışında özgür bıraktım
Böylece arındım her türlü keşmekeşlikten
Çoşkun akan nehirlerin çağlayanlarında
Kutsadım seni ve beni

Böylece kanat çırparken ben
Sen aniden gidiverdin
Sebebsiz, nedensiz ve sırlarla
Ardına bile bakmadan, ne yaptığını görmeden gittim

Sen giderken ben, karanlığa demirledim kalbimi
Nasır tutsun, bir daha aşk, sevda demesin diye
Ruhumuysa bilinmezlik fırtınasına teslim ettim,
Şimdi soğuk gecelerde yanlızlığımla birlikte içiyoruz.
Temiz sayfalarla paylaştığım ama
Kirli dünyaya hapsettiğim umutlarımı
Nasıl bulacağım
Kirli dünyanın çirkinliklerinden nasıl kurtulacağım?

06 / 01 / 2006
TAKSİM – 01:20