Kanarım... Şiiri - Öznur Karayumak

KANARIM

Yalnızlık kalabalık!
Ne yana dönsem ben…
Hasret kör bıçak!
Bilendikçe bilenir
Yara üstü yara iç...

Sesin keskin olsa ne çıkar?
Sözün açamadığı, ulaşamadığı kadar derin yaram

İnanışımın ardından
Bugüne kadar
Yüz maskeli yüzün
Kaç kahkaha atar?

Şike yok aşkta!
Ne arena, ne ring
Ne üst alt telaşı
Ne puan...

Ne kadar şeffafsa insan
Ne denli samimi,
El temiz, dil temiz, niyet iyi,
Zaferin hası, aşka sahip çıkmak ve daim kılmaktır!

Sahte bilmez huyum
İçim sıra yorgun acı,
Oyun üstü oyun!
Kanarım...
Teslim edilmez hakkım
Kanarım kandığım kadar

Ölmeyi özlemek şimdi...
Yârin avuçtan sunduğu
Kana kana içilen ölümü değil
Ruh çekip giderken susan bedeni...

Çünkü ben, yaz ormanı ortasında dondum
Ardarda sarsıntı, öncü, artçı
Kanı çekik cesede döndüm

Yaşamak,
Bunca kanarken
Ne mümkün?
Ne mümkün

16.Temmuz.2009, Öznur KARAYUMAK

"GÜNLERDEN VUSLAT" Şiir kitabından