Kanamaz Şiiri - Mehmet Tekmen

Göz yaşım nerde bilmem,toprak onu da almış.
Bunca emek ve çaba,sessiz geride kalmış.
Çaresizim deyince,gece yemiş uykumu.
Baktım ve gödüm o an,ölüm sarmış ufkumu.

Günler vardı aklımda,uzun süren zamanlar.
Kulaklarda çınlayan,dayanılmaz amanlar.
Görünmez oldu şimdi,silindi hayalimden.
Bir şeyler götürdüler,tükenmeyen halimden.

Yokluk denen varlığın,düşündüm hep sırrını.
Gafil aklım bilmeda,âlemin sınırını.
Sonu yok sanıyordum,dünya her şeyden büyük.
Değişmeyen dengede,zerre bile ağır yük.

Kaynayan kazan sanki,kafam ateş üstünde.
Duymadın olduğunu,zehrin ana sütünde.
Uzayan yolun sonu,ufuk kadar uzaksa.
Nasıl gide bilirim,her adım bir tuzaksa.

Şaşırır gözüm belki,vaha sanır bir çölü.
Görmemezlikten gelir uzanan büyük gölü.
Yürüyüp gitmek kolay,ama geçmek imkansız.
Dikilip kalır insan; damarları boş,kansız.

Dururken sessiz,sakin; birden ruhum irkilir.
Etrafı sarar bulut,gün ortadan çekilir
Aldanmaz gönül,bilir; hile, tuzak tanımaz.
Bu öyle bir yara ki,ebediyyen kanamaz.